Γράφει ο Τζέιμς Ποντ

Ως σαν άλλοι ιερείς του Μαντείου τον Δελφών, είχαμε δώσει τον χρησμό μας, από αυτήν εδώ την διαδικτυακή γωνία, ότι το έγκλημα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, θα επαναλαμβανόταν πολύ σύντομα. Πριν αλέκτωρ λαλήσει, είχαμε νέα επιδρομή απολίτιστων, προκλητικών και αντικοινωνικών στοιχείων, τα οποία αυτή τη φορά, μάλιστα, κακοποιήσανε φιλοξενούμενούς τους, τους οποίους είχαν παρασύρει στο χώρο τους, υποσχόμενοι να τους παραδώσουν τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδος, που τόσο δικαιούνται, άλλωστε.

Ενδεικτικό του γεγονότος ότι έχει χαθεί κάθε ίχνος ευ αγωνίζεσθε και αθλητικού πνεύματος εν γένει, είναι ότι οι οικοδεσπότες, δεν μπήκαν καν στον κόπο να αγωνιστούν ομαδικά προς κάποιον σκοπό. Έριξαν μέσα έναν έγχρωμο ποδοσφαιριστή, από αυτούς που τρέχουν και δεν καταλαβαίνουν και οι υπόλοιποι αρκεστήκανε στο να κάνουν τα στοιχειώδη. Μιλάμε για αλητεία αισχίστου είδους, οι «κύριοι».

Δεν σεβαστήκαν καν τις ελλείψεις του αντιπάλου τους, ο οποίος κατέβηκε να αγωνιστεί χωρίς το μεγαλύτερο απόκτημα του καλοκαιριού και όλων των εποχών για το Βαλκανικό ποδόσφαιρο και τον έτερο πρώτο σκόρερ της. Γιατί, χωρίς των πρώτο σκόρερ της ομάδας, το ζήτημα θα ήταν αντιμετωπίσιμο: Το να λείπει ο βασικός αμυντικός, άλλωστε, δεν είναι και τόσο μεγάλο πλήγμα για την δημιουργία παιχνιδιού – όλο και κάποιος θα βρισκόταν να βουτήξει, για να φανεί η άριστη δουλειά της ομάδας στα στημένα (στο τελείωμα των φάσεων, θα υπήρχε θέμα, όπως και έγινε).

Το να λείπει όμως ένα αστέρι του διαμετρήματος του Ροναλντίνιο, την στιγμή μάλιστα που η ομάδα, χτίστηκε ουσιαστικά επάνω του, ως σαν να είναι η γυναίκα του πρωτομάστορα και για αυτό μάλιστα στέριωσε και τόσο καλά, είναι ανεπανόρθωτη βλάβη: Ο αγώνας ήταν τελείως άνισος. Είναι περισσότερο από εμφανές, δια γυμνού οφθαλμού, από την απόδοση και τα αποτελέσματα ότι αυτή η ομάδα είναι δομημένη γύρω από τον Ροναλντίνιο, ειδικά τώρα, που απουσιάζει.

Άξιο αναφοράς, τέλος, είναι και το άλλο ύπουλο πλήγμα που υπέστη η ηρωική συμμορία του βορρά, από την συμμορία των ερχόμενων του νότου. Γνωρίζοντας και οι ίδιοι, ότι η ομάδα του Ιβάν του Μετρητού, προαλειφόταν για κατακτητής του ιερού δισκοπότηρου του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αφού ο εγχώριος τίτλος είναι εξασφαλισμένος, πλέον, προσφέρουν την δουλοπρεπή φιλοξενία τους.

Η πράξη και μόνο, της φιλοξενίας, ενός τόσο εκτυφλωτικής λάμψης συνόλου, στις προπονητικές εγκαταστάσεις μίας ομάδας που αγωνίζεται στην τρίτη τη τάξη κατηγορία, είναι η υπέρτατη ύβρις: Δεν πρόκειται μόνο για το καθ’ εαυτό γεγονός της επιβολής του μεγάλου να δείξει την μεγαλοθυμία του δεχόμενος ώστε να μην επιδείξει αλαζονεία, η οποία τον κάνει αντιπαθή, ενώ δεν υπάρχει κανένας λόγος – δηλαδή, τον φέρουν προ τετελεσμένου γεγονότος. Το μέγεθος της ύβρις, γίνεται αντιληπτό, κυρίως στην σύγκριση των χώρου φιλοξενίας που παραχωρεί η μικρή ομάδα της 3ης κατηγορίας, με τους αντίστοιχους που διαθέτει ο, εν ευθέτω χρόνω, Πρωταθλητής Κόσμου, η οποία σαφώς ευνοεί τους πρώτους. Ωστόσο, η εν λόγω μικρή ομάδα, δεν έχει αντιγράψει τα αποδυτήρια της Μπάγερν, ούτε φυσικά αποτελεί την ναυαρχίδα των επενδύσεων της Γκάζπρομ στον χώρο των Βαλκανίων και έτσι εξηγείται η τωρινή θέση της – θα κάνει και θα πει άλλα ακόμα πιο γραφικά, όταν φτάσει σε παρεμφερές επίπεδο, εφόσον οι πολιτικές συγκυρίες της το επιτρέψουν. Η εν γένει ιστορία της, άλλωστε, αρκεί για να δώσει ενδείξεις των δυνατοτήτων της.