Παρακαλώ να μη διαβαστεί.

Γράφω εγώ.

Προσοχή! Εκνευριστικό και άχρηστο κείμενο που δε μιλάει για τίποτα. Εκτός φιλοσοφίας της σελίδας.

Παρακαλώ να μη διαβαστεί.

Και ναι ειναι ανώνυμο (και καλα). Για μαλάκα ψάχνετε;

Τέλος πάντων έχω μια σελίδα, έχω και νεύρα και γράφω να εκτονωθώ. Δεν είμαι και το sport24 ή καμιά σαϊτάρα που κονομάει τα άντερά της. Στον πούτσο μου στην τελική.

Το πρόβλημα του Ελληνικού ποδοσφαίρου δεν είναι η μειωμένη ανταγωνιστικότητα. Δεν είναι τα λεφτά που «δεν υπάρχουν». Δεν είναι το υποβαθμισμένο πρωτάθλημα, η έλλειψη παιδείας και άλλα τέτοια. Το πρόβλημα του Ελληνικού ποδοσφαίρου είναι πως το Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι αυτό ακριβώς που ζητάει ο  μέσος Έλληνας οπαδός. Απλό είναι, ένα προϊόν που δε το γουστάρεις δεν το αγοράζεις, δεν το καταναλώνεις. Το Ελληνικό ποδόσφαιρο έχει την κατανάλωση που χρειάζεται, και ας  μη γεμίζουν τα γήπεδα. Κατευθύνει κατάλληλα τις μάζες που πρέπει στα σημεία που πρέπει, δημιουργεί την αντιπαλότητα που χρειάζεται , είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο.

Καλύτερους θιασωτές του ποδοσφαίρου που έχουμε από αυτούς που λένε «αηδίασα δεν ασχολούμαι» δεν μπορώ να βρω. Γιατί συνήθως το «αηδίασα» ακολουθείται από την επεξήγηση του ποιός πρόεδρος-ομάδα-διαιτητής και σε ποιό συγκεκριμένο παιγνίδι έπεσε η «αηδία». Και «τυχαίνει» να είναι αυτό που έχει τσούξει περισσότερο τον αηδιασμένο.

Κι επειδή συνήθως αυτά που ζητάει ο Έλληνας σαν καταναλωτής είναι και χαμηλής ποιότητας, αρκεί να μην τον ζορίζουνε να τα αποκτήσει, γι’ αυτό φτάσαμε στο σημείο 10 χιλιάδες πολύχρωμα τυπάκια (ακόμα δε γράφω τις λέξεις που θέλω) να κάνουνε κουμάντο και να καθορίζουν τι μπάλα θα δουμε κάθε φορά. Και αν θα δούμε φυσικά.

Α,ναι εχει κι άλλους. Οι οι άλλοι είναι αυτοί που τους βολεύει το «για όλα φταίνε οι οργανωμένοι» και δίνουν το δικό τους σώου του «ξερόλα» στην εξέδρα ή και αλλού. Και βολεύονται με τη σκέψη ότι «αυτοί δε φταίνε, αν μπορούσαν θα τα άλλαζαν κτλ, κτλ». Ντάξει δεν ειναι όλοι δυο λογιών. Ε, δε θα μιλήσω εγώ για όλους. Πιάνω τα δύο άκρα λοιπόν που είναι και η πλειοψηφία μέσα στα γήπεδα.

Κάτι σαν την κατάσταση της χώρας που (ακρο)δεξιοί και (ακρο)αριστεροί με ένα πικάντικο μίγμα αναρχίας και ναζισμού μαλακίζονται (μου αρέσει που επιτέλους χρησιμοποιώ τις σωστές λέξεις έστω και στην πορεία του κειμένου) βαυκαλιζόμενοι ότι «δίνουν αγώνα» . Αρχίδια δίνουνε και δεν τα παίρνει και κανείς. Και περιστασιακά σπάνε και τις περιουσίες του κόσμου. Και οι αποδώ και οι αποκεί και στη μέση τα μπατσόνια σα κακό σπυρί που δε φεύγει ποτέ.

Μια αηδία και μισή. Και το χειρότερο είναι ότι δικαιολογίες υπάρχουν, κάτι σαν αλάτι που πέφτει στο φαγητό με τις χούφτες για να πιστοποιήσει ότι δεν είναι το φαγητό μαλακία απλά έπεσε πολύ αλάτι.

Στο μεταξύ ο «μιζαδόρος-κλέφτης-απατεώνας-τσιγγούνης» πρόεδρος δεν μας φέρνει τους παικταράδες που ο «υπέροχος κόσμος» θα απογείωνε για να καταφέρει η ομάδα να κατακτήσει το σύμπαν. Και στη συνέχεια βρίσιμο. Πατατάκηδες και αγωνιστές, κάφροι και «σωστοί φίλαθλοι» αντιμέτωποι στο μεγάλο ματς του «τα ξέρω όλα» και του «είμαι μέσα στα πράγματα». Ναι σαν την πολιτική ένα πράγμα. Που «αριστερά» και «δεξιά» είναι διαφορετικά πράγματα, ή τουλάχιστον έτσι μας έμαθαν να πιστεύουμε. Και βολεύει και να το πιστεύουμε και να το λέμε. Ναι είναι και οι άλλοι που περιμένουνε μπας και... αλλά μπα. Δεν ειμαι σε αυτούς , είμαι στους ηλίθιους που περιγράφω παραπάνω αν αναρωτιέται κανείς. Εκλεισε και αυτό το θέμα.

Τελικά ποιός φταίει που είναι έτσι το Ελληνικό ποδόσφαιρο; Χέστηκα. Να το βρούνε άλλοι. Από τη στιγμή που το ποδόσφαιρο παύει να είναι μέσο χαλάρωσης και διασκέδασης και γίνεται αρένα μονομαχίας για το ποιός είναι καλύτερος χαίρεται. Λές και είμαι εγώ καλύτερος από τον βάζελο επειδή ο Μήτρογλας έβαλε γκολ στον Καπίνο. Ο Μήτρογλας και ο Καπίνος το ξέρουνε να γελάσουνε με την ψυχή τους ή είναι απασχολημένοι με το να δουλεύουνε εμένα και τους ομοίους μου; Οχι ότι έχουνε άδικο , αλλά να γεμίζει και η σελίδα έτσι;

Ολοι έτσι είναι; Ωχ αδερφέ. Οχι δεν είναι όλοι έτσι. Και οι άνθρωποι δεν είναι ΟΥΤΕ ΙΔΙΟΙ ΟΥΤΕ ΙΣΟΙ που να γαμιούνται μερικοί να το «περάσουνε». Ούτε είναι ούτε θα γίνουν ποτέ. Από τη μπάλα ξεκίνησα σε μονόλογο για τα νεύρα μου κατέληξα.

Ζμπουτζαμ.